Mən heç bir vaxt axtarmaram,

Məndə ölən bir insanın

Hardadır deyə məzarını.

Həm də o insanın “ölümünə”

Mənəmsə səbəb.

Bilirəm ki,

Onun qəbri,

Vicdanımın baş ucunda bir yerdədir.

Nə qədər ki yaşayıram,

Onun yeri bir isimsiz məzar kimi

Elə mənim qəlbimdədir.

Gecələri rahat olmaz

Nə vicdanım,

Nə mənliyim.

Şübhə kimi pıçıltıyla ,

Ruhu rahat olsun deyə

Duaları oxuyaram.

Bəlkə belə günahımı

az da olsa azaltmaga çalışaram.

Hər səhər də,

Üstü şehli çiçəkləri

Doya-doya qoxlaram ki,

Çiçəkləri çox sevərdi.

Bəlkə ətri,

Qəlbimdəki məzarına gedib çata.

Durmaz ürək,

Sonra yenə bir dəstə də

“Od rəngində”olan güllər toplayaraq,

Göz yaşımın iz saldığı bir cığırla

Üz tutaram ,

Kimsəsizlər dəfn olunan məzarlığa.

Başdaşısız bir məzarın kənarında

Səssiz-səssiz ağlayaraq,

O məzarın sinə daşı üzərində

Bulud kimi leysan töküb,

Göz yaşımla yuyaram mən,

Tozda itən

Bir vaxt özüm həkk etdiyim bu cümləmi:

“Sən qəlbimdə öldüyün gün,

Bu məzarda dəfn elədim ürəyimi”