O, ağzını açıb boz sözləri qarşısındakının üzünə çırpdı. - Mənə nə? Rəhimli adam üzünə çırpılan boz damcıları barmağının ucuyla siyirib çiynindən o yana atdı. Heç nə olmamış kimi sakit-sakit: - Axı, o sənin anandı – dedi. - Anam, anam! Dünyanın işinə bax, guya mənsiz ölə bilmir. Rəhimli adamın sakitliyi ləngərlədi. - Vallah, ölə bilmir... Neçə gündür can verir. Deyirlər bəlkə oğlu əlindən tutsa... Boz adam kinayə ilə gülümsədi. Nazik dodaqları dartılıb əyildi. - Mümkün deyil, - deyib üzünü çevirib getdi... Altı ay sonra Boz adam şagirdlərinə ana haqqında yazdırdığı inşanı oxutdururdu. Rəhimli adamın oğlu öz inşasında yazmışdı: “Ananın ruhunu aparmağa gələndə Ruhülqüds həyatında ilk dəfə qanunu pozdu. İki dünya arasında çarpışan ananın əlindən tutub qulağına pıçıldadı: - Anacan, mənəm, sənin oğlun... Ana bu sözlərə inandı, ürəkdən inandı, elə o andaca canını rahatlıqla tapşırdı. Boz adam çox yaşadı, lap çox, hələ də yaşayır... Bəlkə elə dünya durduqca yaşayacaq da. Çünki Ruhülqüds Boz adamın ruhunu aparmağa gəlməyəcək...”