TÜTƏK NƏĞMƏSİ VƏ SIX ZƏMİ

    Yalnız evimdən çıxa bildim, çoban.

     Eynən o məni düşünərkən

     Siqaret qutusundan bir-bir çıxdığı kimi...

    Arxamca qapıları çırpdığım zərblə

   Ölçülməz qəzəbim indi...

   Kaş ki, çıxarkən al yaylığım kimi

   Başımı da qoparıb asılqana asa bilsəydim...

   İndi nə var idi sənin

Uzaqdan gələn tütək səsinə

Burdan nəğmə söyləməyə?..

Bütövlüklə özümdəyəm –

Əllərim boş

Biləklərim cızıq-cızıq...

Hasarın bu tayında yerə çöküb

sonrama baxıram –

Sıx zəmi

Müqəvvalar...

Zəmidən uzaq səmada

Uçuşurlar qarğalar...

Sünbüllərin qoynunda

Sarı-qəhvəyi buğdalar...

Yaşıl dağlar

Qoyun quzu...

Rəngbərəng damlar

Və yol...

Nə yaxşı ki, yollar dünyanın hər yerində var.

Yox!

Hələ kürəyimi ayırmıram

Evimin hasarından...

Sən uzaqdan çal tütəyi, qara çoban.

Mən o nəğməni

Eynən zəmini sevdiyim kimi

Elə uzaqdan sevərəm...