 |
  |
AYB.az Firuzə Məmmədlinin yeni şeirlərini təqdim edir.
İLLƏRİN
Birdən-birə nə düşmüşdü yadına,
Vərəqlədin keçmişini illərin?!
Saydın, seçdin, seçmələdin nə yaxşı
Əllisini, yetmişini illərin?!
Bu seçdiyin ürəyincə deyilsə,
Ələ gələn gərəyincə deyilsə,
Donluq olub, çörəyincə deyilsə,
Nə gəzirsən itmişini illərin?!
Nəyi vardı, xəlbirlədin, ələdin,
Acısını şirininə caladın.
Çağaydımı, – laylaladın, bələdin,
Daha vaxtı ötmüşünü illərin?
Söz gəlişi dedim bunu, incimə,
Hövüllənmə savaşına, dincinə.
At zamanın sənə düşən küncünə
Gəlmişini, getmişini illərin.
Nə qədər ki, yerişinlə dirisən,
Canım-gözüm, beş adamdan birisən.
Çəkmə, çəkmə... Çəkəməzsən geri sən
Ömrü talan etmişini illərin.
Eh, il vardı, vaxt əlində saz idin,
Bir sarışın, bir alagöz qız idin.
Gərək onda arayaydın, gəzəydin
Düzü əyri bitmişini illərin.
Karvan gedib, izi qalıb yollarda,
Zaman adda tozu qalıb yollarda.
Qaytar geri, gözü qalıb yollarda,
Qəfil yada düşmüşünü illərin.
BAHAR RİTMLƏRİ
Gün – bulud əsiri, dan yeri küskün,
Yağır, yal-yamacın çəməni yağır.
Göydən Yer üzünə kəkotu, yarpız,
Göydən Yer üzünə səməni yağır.
Hələ yumuludur bahar əlləri,
Qaranquş gəlməyib, dimdiyində su.
Novruz xonçasından bağ ətri gəlir,
Gəlir, gözlərində bahar yuxusu.
İncimi səpilir qar dənəsində?! –
Bənövşə dodağı qaçır torpağın.
Gecikmiş qış baba hər dənəsində
Elə bil mirvari saçır torpağa.
Üşüyür qar altda aldanmış çiçək,
Bu sazaqlı gün də nahaq deyilmiş.
Əyninə qar geyib gülən təbiət,
Aprel yalanıymış, bahar deyilmiş.
...Elə cilvələnir aşığın təbi,
Əli üzüləmmir saz ətəyindən.
Açır boxçasını axır ki düzlər,
Bənövşə tökülür yaz ətəyindən.
Sinəsi atlanan çəməndən, çöldən,
Çiçək ətri gəlir, yaz ətri gəlir.
Daha şairlərin qələmindən də
İncə, lətafətli söz ətri gəlir.
BAXIR
Güzgüdəki «mən»ə
Oy, bu gözlər mənimdimi?!
Mənə yaddaşlardan baxır.
Sevinci yox, kədəri yox, –
Ürəyi daşlardan baxır.
Qanadlanıb, milyon kərə
Uçuşu çırpılıb yerə.
Bəlkə, bəlkə buna görə
Həsrəti quşlardan baxır?!
Nitqi bağlı dildir daha,
Ağlaya da bilmir daha.
Axıb gildir-gildir daha,
Quruyan yaşlardan baxır.
Nə şövqü var, nə həvəsi,
Nə meyardı, nə tərəzi.
Hara dönsə, savaş gəzir, –
Ağılsız başlardan baxır.
***
Səbrimin ətəyilə
Gözümü sildim, yetər.
Bir ümidin yolunda
Ölüb-dirildim, yetər.
Sirdi, hikmətdi, nədi...
Öyrənib, bildim, yetər.
Daha bildiklərimi
Bəyan etmək vaxtıdır.
Yerini bilməyənlər
Özünü başda görür.
Haqqa nahaq deyənlər
Sülhü savaşda görür.
Əli gəlmir atmağa,
Günahı daşda görür.
Daşatan zamanlara
Qiyam etmək vaxtıdır.
Dayan, qisas adamı,
Zamanla az kəllələş.
Dəniz kimi hirsini
Qumlara yaz, kəllələş.
Bəlkə bəxtin gətirdi,
Qəbrini qaz, kəllələş.
Doğru, dürüst, hər nə var,
Yalan etmək vaxtıdır.
2015
ƏLİM
Əllərim var idi, danışan, gülən,
Əllərim var idi, - çəhrayı pilə.
Bəs hansı dözümdən göyərdi görən
Üşüyən əllərim, donan əllərim.
Firuzə Məmmədli
Çöhrəmin xəcalətinə
Örtükdü, boyaydı əlim.
Səsi göylərdən gələrdi, –
Alqışdı, duaydı əlim.
Bir uğura sultan idi,
Bir hücuma qalxan idi.
Gen dünyada arxam idi,
Bir isti yuvaydı əlim.
Haram yoxdu çəkdiyində,
Biçdiyində, əkdiyində.
Ömrün səhra təkliyində
Ləhləyən dəvəydi əlim.
***
Çəkib bağladım qapısın,
Nə bilim, kimindi bu ev.
Pəncərə gözü də baxmaz,
Hansı miskinindi bu ev?
Maşa burda, kömür burda,
Niyə ocaq sönüb burada?
Kimin sonu gömüb burda?
Kimin ilkinindi bu ev?
Qapısını açanı yox,
Qəfil döyüb qaçanı yox.
«Harda»sı yox, «haçan»ı yox,
«Yox»un, itkinindi bu ev.
2015