Çəkin itir,

ya yavaş-yavaş,

      ya da qəfil.

Ölüm budur

      ya da qəfil!

Milyon-milyon

          zərrələrə parçalanırsan,

               səpilirsən,

                    dağılırsan,

          səssiz, səmirsiz,

                sənsiz qalırsan.

Özünü tapa bilmirsən,

ölmürsən, dirilmirsən.

Qalırsan çəkisizlikdə

           kimsəsizlikdə.

Burda bir iş yoxdu

           sizlik, bizlik də...

Zaman, içindən

       keçib gedir, bilmirsən.

Ağlamırsan,

       gülmürsən.

Qısqanclığın,

            aclığın,

       toxluğun yoxdu.

Zamanla getmirsən

Varlığın, yoxluğun - yoxdu!


Zaman il idi, ay idi bilmədim

Keçdi an kimi.

Zərrələrim qayıtdı.

Beçə verən bal arısı

şahının üstünə yığılan kimi.

Qayıtdı ağrım, acım,

gözümü açdım,

          başımın üstündə xanımım,

                    övladım, bacım.

Qayıtdı qayğılarım, dərdim, çəkim.

Altımda çarpayı zarıyırdı.

Başımın üstündə

      gülümsünürdü həkim.

Həkimə razılığımı bildirdim başla...

Ürəyimdə özümə dedim,

ay yazıq indi gəl

        hər şeyi təzədən başla....

 

 

06.12.2016-cı il



Şərh yaz


Təhlükəsizlik kodu
Yenilə