 |
  |
(Hələbdə Nəsimi ilə xəyalən görüş)
Sənin dastanını qoyub yarıda,
Sənin görüşünə gəlmişəm, ustad!
Qəbrini hifz edən bu diyarı da
Yurdum tək müqəddəs bilmişəm, ustad!
Yağır göz yaşlarım ağ yağış kimi,
Tarix tilsimini qırdı hicranın.
Gətirib gəlmişəm sənə, Nəsimi,
Kövrək salamını Azərbaycanın!
Kövrəklər ağlayar... daşlar ağlamaz
Ağlamaq özü də mərdanəlikdir.
Ağılsız, fikirsiz başlar ağrımaz
İgidlik - ən zəif pərvanəlikdir.
Qədim Şamaxıdan qədim Hələbə
Qanlı-qadalıydı, ağırdı yollar.
Mən bu gün asudə gəldim Hələbə
Gör necə sakitdi, fağırdı yollar...
Çatdım bu şəhərə qaş qaralanda
Hanı Aşıq Qərib, Əsli və Kərəm?
Vitrinlər, reklamlar elə bu anda
Mənə göz vurdular... başqadır aləm...
Vitrin soyuqqanlı, reklam da sərin...
Əsli, Kərəmlərin barəsində hə...
Onda Nəsimidən bir soraq verin,
Üzünün nurunu göstərin mənə.
Nə vitrin? Təyyarə səsləndi, eheyy,
Nə reklam? Mersedes qıjhaqıj axdı.
Yer-göy dilə gəldi: - Dəyişib hər şey,
Səyyah! Keşmiş ola Nəsimi vaxtı!
İncidim Hələbdən, təzə Hələbdən,
Əgər incidimsə... barışam çətin .
Dəb yox, əbədiyyət axtarıram mən,
Yox vaxtı, saatı əbədiyyətin.
Qaranlıq göylərə diqqətlə baxdım
Dünənin, bu günün çırağıyla mən.
Dönüb ildırıma gurladım, çaxdım
Müzəffər şairin sorağıyla mən.
Bələdçim eyləyib mən öz qəlbimi
Girirəm qaranlıq məhəllələrə.
Bax, bu cür nabələd gəldi Nəsimi
Amalı naminə həmin şəhərə.
-Eheyy! – dilə gəldi qaranlq, Hələb:
-Yəni bir beləmi çoxdur cürətin?!
Yanır Zahidlərin gözündə qəzəb:
Məni qorxutmayır odu dəhşətin.
-Ehey! Əks-sədam haray qoparır
Zahidlər indi də qalırlar yəni?
Hələbi müdhiş bir qəhrəhə sarır,
Zahidlər dövrəyə alırlar məni.
Solğun günbəzlərin yarıqlarından,
Qədim qapıların əndazəsindən,
Uçuq hasarların qırıqlarından,
Köhnə məscidlərin darvazasından.
Susuz quyuların kalafasından.
Kirli bazarların kif havasından,
Paslı qıfılların açar yerindən
Qara qarğaların uçar yerindən.
Hələbin hörümçək dalanlarından,
Dirəyi çürümüş eyvanlarından,
Çökmüş qəbirlərin baş daşlarından,
Pünhan mücrülərin qaş-daşlarından-
Zahidlər güdürmüş məni sən demə
Zahidlər üstümə tökülür qəfil.
Par-par parıldayır əllərdə qəmə,
Bu zaman qaranlıq sökülür qəfil.
Babam Nəsiminin nurani üzü
Zülməti səhərə döndərir bu dəm.
Zahidlər güruhu tərk edir bizi,
Çaşqın gözlərimdə dəyişir aləm.
Mən köhnə Hələbdə qəribəm, təkəm,
Demə təkliyimi bilib Nəsimi.
Çoxdan həsrətiylə qəlbi kövrəyəm
Eşidib, öyrənib gəlib Nəsimi.
Yenə də zahiddir səslənir bu dəm:
-Eheyy !! Qorxmayırsan, bura Hələbdir?
Bizim fitvamızla ömrün olar kəm ,
Görmürsən cəlladlar nə dotələbdir?!
-Ehey! Xoş gəlmisən - deyir Nəsimi,-
Qorxma zahidlərdən mabədə, oğlum!
Mən çoxdan bilirəm zahidlər kimi
Qorxaq görünməmiş dünyada, oğlum!
Qanlı yaralarım çoxdan sağaldı,
Gəl canım-ciyərim, gəl qucaqlaşaq!
Yenə zahidlərin rəngi saraldı,
Qaranlıq gizlədi onları ancaq.
Qəbrim də onlara kəsildi düşman,
Silə bilmədilər izimi, oğlum!
Məni yada salıb Vətənim, cahan,
Bəxtəvər bilirəm özümü, oğlum!...
Biz köhnə Hələblə təzə Hələbin
Durduq hüdudunda söküləndə dan.
Dişini qıcıdı gözlərində kin
Zahidlər guruhu yenə uzaqdan...
Açdı təzə Hələb öz qollarını
Təzə meydanları... insanlarıyla,
Yurdumun uzanan dost yollarını
Bəzədi ətirli reyhanlarıyla.
Hələb! Məkkəm mənim, Mədinəm mənim!
Səndə Azərbaycan əmanəti var.
Çağlayır gözümdə sevinc, qəm mənim
Görüşdə ağlayar, gülər adamlar...
Nəsimi şöhrətdir Bəşəriyyətə
Şöhrət zirvəsinin qaşındayam mən.
Onunla qovuşdum əbədiyyətə
Bu saat altı yüz yaşındayam mən.
Suriya, Hələb şəhəri
1973
Qabil. Seçilmiş əsərləri. Bakı. “Azərnəşr”.
1988. s. 109-112
Qabil. İlahi qisməti. Bakı. “Gənclik”.
2001. s. 182-185