Adam hərdən ümidini yeyir ucqarda;

fikirləri köçaköçdü – ürəksiz yeyir?

Axşam-axşam ulduz altda duza batırıb,

adam hərdən ümidini çörəksiz yeyir, –

yeyib hələ saxlayır da dar günü üçün...

kim deyir ki, bir çiçəklə yaz olmur ümid?

...Adam hərdən ümidini yeyir ucqarda;

yeyir... yenə azalmır ki, azalmır ümid!

Baxıb yanır Göyçə səmtə Arazdan uzaq;

giley edir gecə ağzı yanıq kirpiyə...

Adam hərdən ümidini çörəksiz yeyir;

sınıqçıtək baxır hərdən Siniq körpüyə.

Tənhalığı tab gətirmir Təbrizə qədər...

dad da çəkmir: başı üstdə bir dam olaydı!

Deyir: Allah, ayrılıqlar yaylığa dönə;

kaş, canpərvər cudamlar da adam olaydı!

Ümidsizlik bir bəladı lap bal da qatsan...

ara-sıra ümidgahda ürəksiz yeyir.

Bəlkə çörək bolluğunu artıran odur:

adam çox vaxt ümidini çörəksiz yeyir.

Sınıq körpü sınar deyə çıxmır körpüyə...

təki orda Azərbaycan var olsun deyir.

Arazbarı olur ümid qonaqlıqları,

nəfs özünü qınamasa, ar olsun deyir.

Eh, sən nahaq sızlayırdın: ümidsizdi yurd...

qadağanda elə bil ki, qoca dağ durur!

Sizdə hələ yağış yağır, hardan biləsən,

bu ucqara Allah təkcə ümid yağdırır...