bir-bir udur vərəqləri,
bir-bir qaytarır geri.
(poema)
Gözlərim qəlbimin danışan dili,
Qəlbimsə Tanrının söz qəfəsidi.
Əsiri olduğum bəzəkli dünya,
Məni yaradanın öz qəfəsidi.
Anamın məni döyməsi,
məndə qalıb şeir oldu.
Mən böyüdükcə anam,
qulaqlarımı çəkən əllərini şeirlərimdən oxudu.
Mən harda ilişib qalmışam görən,
Ana laylasında, körpə səsində?
Bəyaz önlüklərin xışıltısında,
Uzun hörüklərin şəlaləsində?
Yazdamı qalmışam yağışa dönüb,
Yoxsa ki, qışların qatısındayam?
Bəlkə gecələrin dərinliyində,
Bəlkə sabahların qapısındayam?
Bir günün, bir ayın işi deyil bu,
Tezlikdə beləcə itəmməz insan.
Doluram, dəyişən bu “mənə” baxıb.
Ürəyim "özümü" istəyir yaman...
Deyirəm, dünəndən, bu gündən keçib,
İşıqlı səhərə çıxaraq məni!
Hardasa itmişəm, tapa bilmirəm.
Mənə kömək elə, axtaraq məni!
Afaq ŞIXLI
01.01.14.